امپراتوری استعماری دانمارک و گرینلند
امپراتوری استعماری دانمارک یکی از امپراتوری‌های کوچک اروپایی بود که در قرون 17 تا 19 میلادی شکل گرفت.
این امپراتوری شامل قلمروهایی در مناطق مختلف جهان بود، از جمله جزایر کارائیب (مانند سنت کروکس، سنت توماس، و سنت جان)، بخش‌هایی از هند (ترانکبار)، و مناطق گرینلند و ایسلند.
این امپراتوری همچنین در تجارت برده نقش داشت و بردگان را از آفریقا به مستعمرات خود در کارائیب منتقل می‌کرد. دانمارک تلاش کرد تا در رقابت‌های استعماری با قدرت‌های بزرگ تر مانند بریتانیا و فرانسه سهمی داشته باشد، اما قلمروهای آن نسبتاً محدود باقی ماندند.
پس از مدتی، با فشارهای اجتماعی و اقتصادی، دانمارک بسیاری از مستعمرات خود را از دست داد یا فروخت. به عنوان مثال، جزایر دانمارکی هند غربی در سال 1917 به ایالات متحده فروخته شد و اکنون به عنوان جزایر ویرجین آمریکا شناخته می‌شوند.
تصاحب دانمارک هند غربی:
دانمارک در قرن 17 میلادی، به دنبال گسترش نفوذ استعماری و ورود به تجارت بین‌المللی، جزایری در منطقه کارائیب را تصاحب کرد.
- سنت توماس اولین جزیره‌ای بود که دانمارک در سال 1671 تصرف کرد.
- سپس سنت جان در سال 1718 به مستعمرات دانمارک اضافه شد.
- در نهایت، دانمارک جزیره سنت کروکس را در سال 1733 از فرانسه خریداری کرد.
این سه جزیره با هم به نام “دانمارک هند غربی” شناخته می‌شدند. این منطقه به مرکز تولید شکر تبدیل شد که از طریق مزارع بزرگ توسط بردگان آفریقایی کشت می‌شد. تجارت شکر و برده برای دانمارک بسیار سودآور بود.
فروش به آمریکا:
دانمارک هند غربی در 31 مارس 1917 رسماً به ایالات متحده فروخته شد و با نام جدید جزایر ویرجین آمریکا شناخته شد.
علل فروش این مستعمره عبارت بودند از:
- افت اقتصادی: پس از لغو برده‌داری در سال 1848، اقتصاد مزارع شکر در این جزایر فروپاشید و سودآوری مستعمره کاهش یافت.
- کاهش اهمیت استراتژیک: این جزایر برای دانمارک دیگر از نظر نظامی یا تجاری حیاتی نبودند.
- فشارهای سیاسی: در طول جنگ جهانی اول، ایالات متحده نگران بود که آلمان یا دیگر قدرت‌ها ممکن است این جزایر را تصاحب کنند و از آن‌ها به عنوان پایگاه نظامی استفاده کنند.
- پیشنهاد مالی جذاب: آمریکا مبلغ 25 میلیون دلار طلا به دانمارک پرداخت کرد، که در آن زمان مبلغ زیادی محسوب می‌شد.
نتیجه: با فروش این جزایر، دانمارک عملاً از حوزه استعماری خود در کارائیب خارج شد و ایالات متحده کنترل این منطقه استراتژیک را به دست گرفت.
مستعمره شدن رسمی توسط دانمارک:
- اتحاد دانمارک و نروژ: گرینلند در طی اتحاد میان دانمارک و نروژ (1397 تا 1814) تحت کنترل این دو کشور بود. بعد از پایان اتحاد در سال 1814 و جدایی نروژ، گرینلند رسماً تحت حاکمیت کامل دانمارک قرار گرفت.
- توسعه اقتصادی و مذهبی: در قرن 18، دانمارک تلاش کرد حضور خود را در گرینلند تثبیت کند. میسیونرهای مسیحی دانمارکی به گرینلند رفتند تا مردم اینوئیت را مسیحی کنند و نفوذ فرهنگی دانمارک را گسترش دهند.
- تجارت پوست: دانمارک به تجارت پوست حیوانات در گرینلند علاقه‌مند بود، که یکی از منابع اقتصادی مهم این منطقه محسوب می‌شد.
- اهمیت استراتژیک: گرینلند به دلیل موقعیت جغرافیایی خود در شمال اقیانوس اطلس، اهمیت نظامی و استراتژیک پیدا کرد.
چرا دانمارک گرینلند را حفظ کرد؟
- موقعیت جغرافیایی: گرینلند به عنوان یک پایگاه استراتژیک برای کنترل آب‌های شمالی اهمیت داشت.
- منابع طبیعی: منابع معدنی (مانند زغال‌سنگ و فلزات) و دسترسی به ماهیگیری از دلایل اقتصادی حفظ گرینلند بود.
- حمایت مردمی: جمعیت اینوئیت به تدریج تحت نفوذ فرهنگی دانمارک قرار گرفت و ارتباط سیاسی با این کشور برقرار کرد.
گرینلند امروز:
گرینلند هنوز بخشی از پادشاهی دانمارک است اما از سال 1979 به خودمختاری دست یافت. در سال 2009، خودمختاری گرینلند گسترش بیشتری یافت و اکنون تقریباً تمام امور داخلی خود را مدیریت می‌کند، هرچند سیاست خارجی و دفاعی آن در اختیار دانمارک باقی مانده است.
امپراتوری استعماری دانمارک و گرینلند
